Femke Krijger heeft het syndroom van Usher. Door deze progressieve ziekte verliest ze langzaam haar zicht en gehoor – en daarmee haar leven als jurist, echtgenote en moeder. Beeldend, eerlijk en met humor beschrijft Krijger het proces van rouw en revalidatie. Maar er is niet alleen verlies. Ze ontdekt een manier van waarnemen waarmee ze intenser verbonden is met de wereld dan ooit tevoren, aldus de beschrijving van de uitgever.
Eelke: #vindikleuk
“omdat het niet ‘zielig’ is of zoals de schrijfster het zelf zegt: ‘Mijn verhaal is geen zielig verhaal, maar een menselijk verhaal waarin ik vertel over hoe ik de wereld nu beter waarneem dan ooit, terwijl ik bijna blind ben en ernstig slechthorend’. Dat is precies wat het boek voor mij zo razend interessant maakt. Femke neemt je mee, als een onderzoeker in haar eigen persoonlijke proces, zoals bij een wetenschappelijke ontdekkingstocht. Terwijl het toch nergens afstandelijk wordt, eerder poëtisch en troostend. Het gaat verder dan het benoemen van (hoofd)kennis en ervaringen, het gaat over het doorvoelen en waarnemen ervan. Dat doet Femke bijvoorbeeld door het beschrijven van haar rijke dromen en de bijzondere momenten tijdens haar opleiding tot Shiatsu-masseur. Femke ontdekt zelfs dat ze meer dan de vijf bekende zintuigen tot haar beschikking heeft om de wereld waar te nemen.
Zelf heb ik een spierziekte en maak gebruik van een rolstoel, toch levert het boek mij ook veel (h)erkenning en inzichten op. De zoektocht om in verbinding te blijven met jezelf, de wereld en de mensen die je lief hebt, is universeel. Ik heb regelmatig zitten huilen bij het boek, omdat Femke zo mooi woorden vindt voor wat ik soms ook ervaar. Bijvoorbeeld over de afhankelijkheid van hulp en hoe ze zich vaak aanpast aan de ander: ‘De ander geeft hulp die hem of haar nodig lijkt. Het is vaak de hulp zoals iemand het zelf graag zou krijgen. Alle goede intenties ten spijt, maar wanneer wederzijdse afstemming ontbreekt, leidt dit automatisch tot aanpassing. Ik pas mij aan […] Het steeds weer aanpassen sluipt mijn lichaam in, beperkt mijn bewegelijkheid en daarmee mijn eigen expressie. Ik krijg last van een stijve nek, mijn ogen worden doffer en mijn kaak verstrakt.’
Als ik dit lees word ik mij bewust dat ook ik de prijs betaal voor een leven in afhankelijkheid. Prachtig ook om te lezen hoe Femke hier later weer op terugkomt. ‘De evenwichtskunstenaar past zich aan om staande te blijven. Soms geeft hij mee, soms biedt hij tegenwicht, maar hij geeft zichzelf nooit op, dan zou hij vallen […] Een wankel proces van evenwicht proberen te vinden tussen verlies en verlangen’. Zo waar, gelukkig staat de doos tissues nog op tafel.
Het boek is geen ‘en nu weet ik het en komt alles goed verhaal’…, wat me soms kan irriteren bij egodocumenten over ziekte en handicap. Het biedt troost, wijze inzichten en hoop, dat wel. Ik ben er een stukje sterker door geworden. Ik ga het zeker herlezen en raad het iedereen aan die weleens wankelt, waar dan ook door. Wie doet dat nou niet?”
Dit boek zelf lezen?
Het boek ‘De evenwichtskunstenaar; hoe ik leer waarnemen nu ik doof en blind word’ van Femke Krijger is te koop in de boekhandel of online te bestellen via Bruna (buy local 😊)
