Mijn migraine-aanvallen blijven komen. De pijn heeft alle hoeken van mijn hoofd, of eigenlijk lijf, al bezocht. Soms trekt de pijn tegen de avond weg waardoor ik denk, of hoop, dat ik aan de beterende hand ben. Maar, de ‘brainfog’ blijft en hoppa… in de ochtend begint de ellende weer.
Wat een verspilling van tijd zijn deze migraine-aanvallen. Er komt zo goed als niks uit mijn handen. Geen energie of inspiratie. En dat terwijl het heerlijk weer is, er zoveel te doen is en we zulke mooie plannen hebben met Mijn Leven 2.0.
Ik pieker me suf waar ik goed aan doe. Slapen of rustig wandelen? Een pijnstiller of wat lichts eten? In bad of juist bewegen? Ik zorg goed voor mezelf: eet gezond, neem vitamines, start de dag met yoga oefeningen en probeer zelfs te mediteren. Het helpt allemaal nada-niks.
Ondertussen zijn Carin, mijn compagnon, en ik bezig met de programmering van ons Festival Levenskunst 2.0, over omgaan met (fysieke) tegenslag. Tussen de aanvallen door, lukt het me om af te spreken met Hanneke Dullemond, een ervaringsdeskundige levenskunstenaar die dagvoorzitter zal zijn. Bij onze kennismaking vertelt ze hoe zelfcompassie haar hielp om haar emoties te voelen en toe te laten en hoe dat leidde tot opluchting en ruimte om verder te gaan. Ze wilde na haar ongeluk in 2003 geen zelfmedelijden hebben, maar, ze was vergeten wel zelfcompassie te hebben. Dat leerde ze later alsnog en zo merkte ze hoe belangrijk het is om ‘je eigen beste vriend’ te zijn. Ook wetenschappelijk onderzoek laat zien dat zelfcompassie een sterke bijdrage levert aan levensgeluk en is daarmee een essentieel onderdeel van levenskunst.
Het zet me aan het denken over mijn eigen situatie. Wat zou ik zeggen als mijn beste vriend zich zo voelde als ik nu? Ik kom er niet goed uit en blijf steken in de praktische adviezen die ik mezelf ook geef. Maar dan krijg ik een spraakberichtje van mijn beste vriendin en dit is wat ze zegt: “Mia, je kan er niks aan doen. Dat is volgens mij het hele punt met een chronische ziekte. Het komt en het gaat wanneer het wil. Je doet genoeg. Je doet alles wat je kan, maar je hebt het niet in de hand. Het is gewoon super vervelend en ik stuur je ‘good vibes’.”
Het is goed dat dit een spraakberichtje is, anders had ik haar vast onderbroken. Nu luister ik en luister zelfs nog een keer. Het raakt me, ik ben het eigenlijk wel met haar eens en dan merk ik, grappig genoeg, dat ik me, ondanks de hoofdpijn-ellende, toch een beetje beter voel…. zou dit zelfcompassie zijn?
PS Zin om je ook te laten inspireren door Hanneke Dullemond en anderen die naar ons festival op zaterdag 27 augustus komen? We ontmoeten je daar graag! Meld je hier aan.
PPS Wil je meer lezen over zelfcompassie? Een goed boek vinden wij ‘Compassie als sleutel tot geluk’ van de Monique Hulsbergen en Ernst Bohlmeijer (2015)
