De tra­nen sprin­gen in mijn ogen. Ik luis­ter naar het lied­je ‘Moed’. Mar­lijn zingt daar­in dat ze dank­baar is voor de angst, dat die haar helpt om erach­ter te komen hoe dap­per ze is. En ik rea­li­seer me dat ik bang ben. Ik ben van de week bij de oog­arts geweest, voor de zoveel­ste keer het afge­lo­pen jaar. Weer was mijn zicht slech­ter gewor­den. En weer was er geen ver­kla­ring en geen oplos­sing. Waar gaat dit heen?

Het lied­je raakt me omdat ik me alles behal­ve dap­per voel, laat staan dank­baar voor de angst of niet bang om te ver­lie­zen. Ik zie op tegen elk onder­zoek dat me con­fron­teert met wat ik niet meer zie. Ik merk dat ik nu ook bij dage­lijk­se din­gen last begin te krij­gen van mijn slech­te­re zicht. Aan de com­pu­ter wer­ken, lezen, in het don­ker fiet­sen, het kost me steeds meer moei­te. En daar­mee is mijn hoge bij­ziend­heid ‘echt’ een beper­king aan het wor­den. Dat maakt me ang­stig, want ik wil mijn zelf­stan­dig­heid niet kwijt, ik wil niet zie­lig zijn.

Ik sluit het liefst mijn ogen voor wat er gebeurt, ter­wijl ik eigen­lijk juist dap­per wil zijn. Ik wil net als in het lied­je ‘de moed vin­den, omdat het moet’. Maar hoe, waar, op wel­ke manier vind ik die moed?

Ik denk terug aan een van de eer­ste onli­ne ont­moe­tin­gen van Mijn Leven 2.0. Ik vroeg toen aan de groep: wat doen jul­lie als je het niet meer ziet zit­ten? Een vrouw zei: “Ik ga even flink hui­len en dan ga ik weer ver­der.” Daar moet ik nu weer aan den­ken. Ik zie de hele tijd om me heen hoe ande­ren pret­tig leven ondanks hef­ti­ge omstan­dig­he­den, veel hef­ti­ger dan die van mij. Dap­pe­re men­sen met een ziek­te of fysie­ke beper­king. En als zijn het kun­nen, dan kan ik het ook. Dat geeft me hoop.
En ik rea­li­seer me, ook al voel ik het op dit moment niet, dat ik de moed zal vin­den. Nadat ik flink gehuild heb, zal de angst weer zak­ken en ga ik stap voor stap weer ver­der. Ik zal de moed vin­den, gewoon, omdat het moet.

Mia Wil­lems

PS: Ook inspi­ra­tie nodig? Doe mee met een van onze onli­ne ont­moe­tin­gen.

PPS: Het lied­je Moed is van Mar­lijn. Deze ken ik dank­zij een tip van Mary Hogen­kamp. Lees hier meer over Mary.