Waar zijn jullie het meest trots op? Carin, mijn compagnon, en ik hebben een gesprek met Kristel, onze contactpersoon in de gemeente Amersfoort. Zij stelt ons deze vraag. We denken even na en Carin antwoordt: Dat het initiatief “Mijn Leven 2.0” er nog steeds is!
Begin 2018 wonnen wij de prijsvraag ‘Versterken mentale weerbaarheid’ van de gemeente Zeist en mochten een start maken met Mijn Leven 2.0, ons initiatief dat informatie en steun biedt voor een prettig leven met ziekte of lichamelijke beperking. Toen hadden we niet durven dromen dat Mijn Leven 2.0 bijna vier jaar later zou zijn uitgegroeid tot wat het nu is. Afgelopen jaar bezochten meer dan 4000 mensen onze website en maakten ongeveer 400 mensen gebruik van een of meer van onze diensten: Ze zochten bijvoorbeeld via de support-zoeker naar een hulpverlener of ze deden mee aan een online ontmoeting. We hebben inmiddels zo’n 1500 volgers op social media. Ja, we zijn er zeker nog en daar zijn we trots op.
Als ik terugkijk dan lijkt het allemaal zo logisch. De manier waarop we het initiatief hebben opgezet, de diensten die we ontwikkelden en de mensen die betrokken zijn. Je zou bijna denken dat we bij de start een prachtig businessplan hadden dat stap voor stap is uitgerold. Maar schijn bedriegt, want het meeste is onderweg bedacht of ons overkomen. Neem de online ontmoetingen: dat zijn we gaan doen door Corona en die blijken nu een groot succes; een geweldige manier om mensen kennis te laten maken met Mijn Leven 2.0.
Of onze vrijwilligers: dat is gestart met Alice, een vrouw die we interviewden om haar verhaal op te tekenen voor de website. Zij benaderde ons daarna en vertelde dat ze graag meer voor ons wilde doen. Ze ging stukjes schrijven voor de website en social media. We zagen de meerwaarde voor haar, maar ook voor ons en inmiddels is ze één van 8 vrijwilligers.
We hebben best helder waar we naartoe willen, maar hoe we daar precies komen dat is, een kwestie van luisteren, kijken naar wat er om ons heen gebeurt, plannen maken, samen sparren, uitproberen, doen wat goed voelt en soms stoppen, afscheid nemen en weer opnieuw beginnen. Het is nooit klaar, we blijven keer op keer verbeteren. Vooruit kijkend had ik dit nooit kunnen bedenken, maar inmiddels weet ik dat gaandeweg duidelijk wordt wat een goede volgende stap zal zijn.
Het einde van het jaar nadert en dat betekent dat Carin en ik druk zijn met gesprekken met de gemeenten die ons mede financieren. We praten over onze plannen voor volgend jaar. Dit past bij ons, we kijken graag vooruit en doen graag nieuwe dingen, maar het is ook goed om af en toe even stil te staan bij wat is bereikt en je even trots te voelen. Dus, Kristel, bedankt voor de vraag!
