Anke (55 jaar) uit Zeist is met recht een erva­rings­des­kun­di­ge. Ze heeft ver­schil­len­de chro­ni­sche ziek­ten. Zo heeft ze al lan­ger ast­ma en fibro­my­al­gie en sinds een jaar of tien is daar een zeld­za­me auto-immuun­ziek­te bij­ge­ko­men waar­door ze veel pijn heeft. Anke heeft een coun­se­ling­prak­tijk voor rouw­ver­wer­king en ver­lies van gezond­heid. Ook schreef ze het boek ‘Van over­le­ven naar zin­vol leven’.

Hoe kwam je tot het inzicht dat je meer bent dan je ziekten?

“Dit kwam door een erva­ring die ik had bij de pati­ën­ten­ver­e­ni­ging van mijn auto-immuun­ziek­te. Omdat ik een zeld­za­me ziek­te heb, is deze pati­ën­ten­ver­e­ni­ging voor mij heel waar­de­vol. Ik krijg daar bij­voor­beeld prak­ti­sche infor­ma­tie over zorg­ver­le­ners die zich spe­ci­a­li­se­ren in mijn aan­doe­ning. Maar, ik ont­moet­te daar ook veel men­sen die mijn inziens ble­ven han­gen in slacht­of­fer­schap. Ik voel­de dat ik zelf niet op die manier in het leven wil­de staan. Ik ben in de eer­ste plaats Anke en ver­der heb ik toe­val­lig ook een ziekte.

Maar, het viel mij zwaar dit in de prak­tijk te bren­gen. Mijn klach­ten had­den zich opge­sta­peld en op een gege­ven moment was ik alleen nog maar bezig om te beden­ken hoe ik de dag en de pijn kon over­le­ven. Ik kon niet meer genieten.
Op dat moment ben ik op zoek gegaan naar hulp en die vond ik bij een psy­cho­loog. Met haar ben ik op zoek gegaan naar klei­ne geniet­mo­men­ten. Neem bij­voor­beeld wan­de­len. Eerst liep ik een rond­je en dacht alleen maar aan hoe­veel pijn mijn voe­ten deden. Maar toen ging ik kij­ken naar de omge­ving waar ik liep. Dit was een eye­o­pe­ner, er was zoveel moois te zien en ik kwam ook men­sen tegen. Mijn blik op de wereld ver­an­der­de en ik kreeg weer ruim­te om na te den­ken over moge­lijk­he­den: Wat kan er? Wat wil ik?”

Wat veranderde er door dit inzicht?

“Door de gesprek­ken met de psy­cho­loog leer­de ik accep­te­ren dat ik beper­kin­gen heb, maar ik leer­de ook dat dat niet mijn hele leven hoeft te bepa­len. Daar­door hield ik meer ener­gie over om te beste­den aan de din­gen die ik wil­de. En ik wil­de nog van alles. Ik heb de nei­ging om groot te den­ken. Wat mij hielp om mijn plan­nen echt te rea­li­se­ren, was om het eer­ste stap­je klein te maken. Door plan­nen op te knip­pen in klei­ne stap­jes, luk­te het mij om din­gen ook echt te gaan realiseren.

Neem bij­voor­beeld mijn ver­lan­gen om een eigen prak­tijk op te zet­ten. Als ik daar­aan dacht, zag ik aller­lei beren op de weg, zoals: ‘Hoe kom ik aan een prak­tijk­ruim­te?’ en ‘Hoe kom ik aan klan­ten?’ Het luk­te om een eer­ste stap te zet­ten toen ik bedacht: ik begin met een oplei­ding. Gewoon omdat ik die inte­res­sant vind en omdat het goed is voor mijn per­soon­lij­ke ont­wik­ke­ling en niet zozeer met als doel om een prak­tijk te starten.
En wat bleek, gaan­de­weg kwam er voor die prak­tijk­ruim­te een oplos­sing: ik kon thuis een kamer vrij­ma­ken omdat mijn kin­de­ren het huis uit gin­gen. Dit had als extra voor­deel dat ik tus­sen de ses­sies in even kon gaan lig­gen. En inmid­dels is die prak­tijk er gekomen.”

Tip van Anke bij een leven 2.0

Anke heeft veel gehad aan het boek Dro­men, dur­ven doen’ van Ben Tig­ge­laar. Van Tig­ge­laar ver­scheen onlangs ook een nieuw boek, ’De lad­der’, dat in 3 een­vou­di­ge stap­pen beschrijft hoe je een ver­an­de­ring in je leven kan vormgeven.