Het ervaringsinzicht van Floor

Je hoeft niet per se alles op te lossen

Hoe kwam je tot het inzicht dat je niet alles hoeft op te lossen?

Floor:

“Ergens wist ik het al langer, dat die pijn nu eenmaal bij mij hoort. Maar het werd pas echt duidelijk toen ik na járen voor het eerst bij een pijnpoli kwam en de arts daar tegen me zei: ‘Je bent chronisch pijnpatiënt.’ Het klinkt misschien gek, maar dat gaf vooral rust. Haar duidelijkheid was voor mij de key naar succes. Het is natuurlijk heel klote om met pijn te moeten leven, maar het is ook wat het is. We zijn in onze maatschappij zo gewend dat iets wat kapot is direct vervangen moet worden. En als er iets mis is, dan lossen we het op. Maar dat kan en hóeft dus niet altijd, want het leven ís helemaal niet maakbaar. Dat besef heeft mij erg geholpen. Ik stopte met zoeken naar oplossingen en begon te kijken hoe ik binnen de kaders van mijn klachten mijn leven kon verbeteren.

Wat veranderde er door dit inzicht?

Ik heb voor mezelf een eerstelijns revalidatieprogramma samengesteld. Dat gaf me de ruimte om echt af te stemmen op mijn eigen behoeftes, met voldoende tijd om te oefenen, na te denken, verdriet te hebben. Ik leerde dat mijn hersenen anders reageren: door mijn chronische pijnklachten raakt mijn hele zenuwstelsel overprikkeld. Het reageert niet adequaat op pijnprikkels, maar wordt ook overgevoelig voor andere prikkels, zoals geluid en drukte. Mijn zenuwstelsel blijft altijd ‘aan’ staan en gaat niet meer vanzelf ‘uit’. Daarom moet ik ervoor zorgen dat het regelmatig tot rust kan komen door rust in te bouwen.
Waar ik vooral veel aan heb gehad is ergotherapie, wat ik vooraf nooit had gedacht! Ik dacht dat dat was voor aangepaste borden en bestek, en die had ik niet nodig. Maar het bleek ook te gaan over balans en belastbaarheid en het verdelen van je energie. Ik leef nu met een papieren agenda. Die ligt altijd open op tafel en met verschillende kleuren geef ik mijn programma aan, zowel werk als privé. Ik heb geleerd om vooruit te kijken, mijn energie beter te verdelen en soms nee te zeggen tegen leuke dingen. Als ik de hele dag moet werken, ga ik daarna niet meer bij iemand eten. En ik zet ’s avonds op een vaste tijd alles uit inclusief de tv en pak een boek.
Door zelf de regie te nemen ga je zien dat er ook veel wél kan. Inmiddels heb ik veel minder pijn en minder last van overprikkeling en voel me weer volledig onderdeel van het leven. Ik werk nu als docent verpleegkunde bij de Hogeschool Utrecht en ben gestopt met mijn werk als verpleegkundige op de ic-neonatologie. Deze verandering kwam niet direct door mijn klachten, maar heeft achteraf wel heel goed uitgepakt. Ik kan nu veel flexibeler mijn tijd indelen, hoef niet meer de hele dag ‘aan’ te staan en er zit meer rust in mijn programma. Maar ik kan gelukkig nog steeds mijn liefde voor het mooie vak van verpleegkundige kwijt.”