Het ervaringsinzicht van Floor

Je hoeft niet per se alles op te lossen

Floor (37 jaar) uit Zeist heeft sinds haar 19e af en aan last van pijn in haar han­den. Diver­se ope­ra­ties voor car­paal tun­nel­syn­droom had­den geen effect. Toen ze voor de der­de keer lang­du­rig uit­viel, werd voor het eerst de term ‘chro­nisch pijn­pa­ti­ënt’ genoemd. Hier­door ging ze haar klach­ten heel anders benaderen.

Hoe kwam je tot het inzicht dat je niet alles hoeft op te lossen?

Floor:

“Ergens wist ik het al lan­ger, dat die pijn nu een­maal bij mij hoort. Maar het werd pas echt dui­de­lijk toen ik na járen voor het eerst bij een pijn­po­li kwam en de arts daar tegen me zei: ‘Je bent chro­nisch pijn­pa­ti­ënt.’ Het klinkt mis­schien gek, maar dat gaf voor­al rust. Haar dui­de­lijk­heid was voor mij de key naar suc­ces. Het is natuur­lijk heel klo­te om met pijn te moe­ten leven, maar het is ook wat het is. We zijn in onze maat­schap­pij zo gewend dat iets wat kapot is direct ver­van­gen moet wor­den. En als er iets mis is, dan los­sen we het op. Maar dat kan en hóeft dus niet altijd, want het leven ís hele­maal niet maak­baar. Dat besef heeft mij erg gehol­pen. Ik stop­te met zoe­ken naar oplos­sin­gen en begon te kij­ken hoe ik bin­nen de kaders van mijn klach­ten mijn leven kon verbeteren.

Wat veranderde er door dit inzicht?

Ik heb voor mezelf een eer­ste­lijns reva­li­da­tie­pro­gram­ma samen­ge­steld. Dat gaf me de ruim­te om echt af te stem­men op mijn eigen behoef­tes, met vol­doen­de tijd om te oefe­nen, na te den­ken, ver­driet te heb­ben. Ik leer­de dat mijn her­se­nen anders rea­ge­ren: door mijn chro­ni­sche pijn­klach­ten raakt mijn hele zenuw­stel­sel over­prik­keld. Het rea­geert niet ade­quaat op pijn­prik­kels, maar wordt ook over­ge­voe­lig voor ande­re prik­kels, zoals geluid en druk­te. Mijn zenuw­stel­sel blijft altijd ‘aan’ staan en gaat niet meer van­zelf ‘uit’. Daar­om moet ik ervoor zor­gen dat het regel­ma­tig tot rust kan komen door rust in te bouwen.
Waar ik voor­al veel aan heb gehad is ergo­the­ra­pie, wat ik voor­af nooit had gedacht! Ik dacht dat dat was voor aan­ge­pas­te bor­den en bestek, en die had ik niet nodig. Maar het bleek ook te gaan over balans en belast­baar­heid en het ver­de­len van je ener­gie. Ik leef nu met een papie­ren agen­da. Die ligt altijd open op tafel en met ver­schil­len­de kleu­ren geef ik mijn pro­gram­ma aan, zowel werk als pri­vé. Ik heb geleerd om voor­uit te kij­ken, mijn ener­gie beter te ver­de­len en soms nee te zeg­gen tegen leu­ke din­gen. Als ik de hele dag moet wer­ken, ga ik daar­na niet meer bij iemand eten. En ik zet ’s avonds op een vas­te tijd alles uit inclu­sief de tv en pak een boek.
Door zelf de regie te nemen ga je zien dat er ook veel wél kan. Inmid­dels heb ik veel min­der pijn en min­der last van over­prik­ke­ling en voel me weer vol­le­dig onder­deel van het leven. Ik werk nu als docent ver­pleeg­kun­de bij de Hoge­school Utrecht en ben gestopt met mijn werk als ver­pleeg­kun­di­ge op de ic-neo­na­to­lo­gie. Deze ver­an­de­ring kwam niet direct door mijn klach­ten, maar heeft ach­ter­af wel heel goed uit­ge­pakt. Ik kan nu veel flexi­be­ler mijn tijd inde­len, hoef niet meer de hele dag ‘aan’ te staan en er zit meer rust in mijn pro­gram­ma. Maar ik kan geluk­kig nog steeds mijn lief­de voor het mooie vak van ver­pleeg­kun­di­ge kwijt.”

Tip van Floor bij een Leven 2.0

Plan­nen met een papie­ren agen­da heeft Floor veel gebracht. Floor: “En ik vind het nog leuk ook! Ik gebruik nu een mooie agen­da van Struc­tuur­jun­kie met een fij­ne inde­ling: de hele week inclu­sief de avon­den en het week­end in één keer in beeld, heel han­dig.” Struc­tuur­jun­kie geeft ook tips en trainingen.