Alice (49 jaar) uit Amersfoort werd geboren met heupdysplasie, maar merkte dit pas toen ze rond de 40 was. Ze kon bijna niet meer lopen, had heel veel pijn en bleek twee volledige nieuwe heupen nodig te hebben. Maar ook na de operaties en een revalidatieperiode bleven er pijnklachten bestaan. En helaas bleek ook terugkeer naar werk na jaren proberen niet vol te houden. Ondanks deze tegenslagen geniet Alice nu weer van haar leven.
Hoe is het je gelukt om uit te gaan van wat je kan?
Alice:
“Dat is natuurlijk geen knop die je even omzet maar een geleidelijk proces. Het begon met de realisatie dat het niet werkte om steeds te blijven focussen op wat ik niet kon. Ik werd er somber en depressief van. Ik wilde dat niet meer voelen en ik wilde ook niet dat anderen mij zo zagen. Daar kwam bij dat mijn eigen moeder veel ziek was en daarmee best een stempel op mijn jeugd heeft gedrukt. Dat wilde ik mijn eigen dochter besparen. Dus er was maar één conclusie mogelijk: ik zou het echt zèlf anders moeten gaan doen. Het leven is zo mooi en ik heb zoveel fijne dingen in mijn leven: een lieve man en dochter, een heerlijk huis, daar wilde ik weer van kunnen genieten. En dat is me gelukt, ik sta nu veel positiever in het leven en daardoor gáát het ook echt beter met me.”
Wat veranderde er door dit inzicht?
“Langzaam maar zeker begon ik de dingen die ik niet meer kon om te buigen naar dingen die wel haalbaar waren. Vroeger was sport bijvoorbeeld heel belangrijk voor me, ik heb zelfs op topniveau gebadmintond. Ik vond het heel erg dat ik dat niet meer kon, maar toch ben ik – met tegenzin – een andere vorm van beweging gaan zoeken. Ik zwem nu bij een leuke club hier in de buurt, en dat blijkt ook heerlijk, de pret spat er vanaf! Als je geen beperkingen hebt, lijkt het zo vanzelfsprekend dat je alles kan. Dat merk je pas als je het niet meer kan. En als je dan iets tóch weer kan wat je heel lang niet hebt gekund, is dat heel bijzonder. Dat had ik bijvoorbeeld na mijn operaties en ook nu heb ik dat weer tijdens het zwemmen, waarbij ik door de gewichtloosheid in het water veel meer kan. Dat zijn telkens kleine geluksmomentjes waar ik me erg bewust van ben. Dat helpt me.
Praktische dingen
Soms zit dat omdenken ook in hele praktische dingen. Kamperen in een tent en slapen op een matje gaat niet meer, maar kamperen gaat wèl met onze caravan met een goed bed en goede stoelen. We gaan ook graag naar musea, maar dat houd ik niet lang vol. Daarom hebben we een museumjaarkaart genomen, dan kan je vaker kort gaan. Bij dit alles speelt je omgeving natuurlijk ook een rol. Ik heb gelukkig een lieve man, die mij op een vanzelfsprekende manier ondersteunt. Toen we laatst naar het Rijksmuseum gingen, zette hij mij voor de deur af voordat hij de auto parkeerde, wat mij een stuk lopen scheelde. En toen hij zag dat ik moe werd, stelde hij voor om even koffie te gaan drinken.
Andere keuzes
Mijn inzicht heeft vooral geleid tot het maken van andere keuzes. Zo ga ik soms bewust over mijn grenzen, zoals vorige week, toen mijn dochter graag wilde winkelen in Utrecht. Dan neem ik extra pijnstillers en houd ik de dagen ervoor en erna rust, waardoor de gevolgen beperkt blijven en ik er toch van kan genieten. Het maken van dit soort keuzes is inmiddels een soort tweede natuur geworden, maar dat heb ik echt moeten leren. Dat leek in het begin soms onmogelijk, maar geloof me: het kàn, ik ben het bewijs!”
Tip van Alice voor een leven 2.0
Alice ontdekte het plezier van samen bewegen bij Aquaslank in zwembad Amerena in Amersfoort . Ga net als Alice op zoek naar mogelijkheden bij jou in de buurt via de website van Uniek Sporten.