Het ervaringsinzicht van Merel

Ik moet mijn lijf en klachten serieus nemen, ook al is er geen medische verklaring voor. Ik voel wat ik voel.

Hoe kwam je tot het inzicht dat je je klachten serieus moet nemen?
Merel:

“Na de Pfeif­fer bleef ik 15 jaar lang flin­ke klach­ten hou­den, ver­moeid­heid en griep­ach­ti­ge klach­ten. De art­sen kon­den niks vin­den, dus was het advies om mezelf niet als ziek te zien en weer gewoon alles op te pak­ken als­of er niks aan de hand was. Dat heb ik lan­ge tijd vol­ge­hou­den; ik werd huis­arts en kreeg vier kin­de­ren. Ik over­tuig­de mezelf ervan dat ieder­een wel eens moe is.”
Maar vijf jaar gele­den ging het niet meer, stort­te Merel vol­le­dig in en kwam met een burn-out thuis te zit­ten: “Mijn coach advi­seer­de me om twee weken alleen in een hut­je op de hei te gaan zit­ten. Ik ging naar Span­je en daar viel het inzicht me let­ter­lijk in. Ik rea­li­seer­de me dat er wèl iets aan de hand was en dat het er niet toe deed of het psy­chisch of licha­me­lijk was. Ik dacht: ik voel wat ik voel en ik moet mijn eigen gren­zen en moge­lijk­he­den bepalen.
Dat ik dat eer­der niet deed, heeft te maken met de auto­ri­teit die in onze maat­schap­pij aan de regu­lie­re genees­kun­de wordt toe­ge­schre­ven. De art­sen kon­den niets vin­den, dus dacht ik dat het mijn eigen schuld was en dat ik iets fout deed waar­door het niet over­ging. In Span­je rea­li­seer­de ik me dat het er niet om gaat wat een ander denkt, maar dat ik zelf moet bepa­len wat ik ergens van vind.
Later ben ik nog eens bij een inter­nist geweest en toen bleek dat ze tegen­woor­dig den­ken dat als gevolg van Pfeif­fer een auto-immuun­beeld kan ont­staan wat mijn klach­ten kan ver­kla­ren. Ik zou tegen men­sen met onver­klaar­de klach­ten wil­len zeg­gen: als een arts geen dui­de­lij­ke oor­zaak kan vin­den, wil dat niet altijd zeg­gen dat jij of de art­sen je klach­ten niet seri­eus moe­ten nemen. Je moet je keu­zes daar niet van­af laten hangen.”

Wat veranderde er door het inzicht?

Merel: “Ik kwam ein­de­lijk aan accep­ta­tie toe. Ik rea­li­seer­de me dat de klach­ten niet mijn schuld zijn, maar dat het wèl mijn ver­ant­woor­de­lijk­heid is om er iets mee te doen. Hier­door ont­stond er ruim­te om keu­zes te maken die eerst niet moge­lijk leken. Ook ging ik anders com­mu­ni­ce­ren. Daar­voor sprak ik niet over mijn klach­ten. Ik hield het ver­bor­gen, door schaam­te, en pro­beer­de toch gren­zen aan te geven. Dat was ondui­de­lijk. Ik ben nu veel dui­de­lij­ker over wat ik wel en niet kan.
Ik leer­de, door bij het CSR Cen­trum voor Stress en Burn-out coa­ching te gaan wer­ken, hoe belang­rijk het is om mezelf in balans te hou­den en her­stel­mo­men­ten te plan­nen. Als ik twee afspra­ken heb, neem ik daar­tus­sen 1,5 uur pau­ze en ga in mijn een­tje wan­de­len of fiet­sen. En de grap is dat ik even effec­tief ben als voorheen!
Ook moest ik din­gen los­la­ten: ik stop­te als huis­arts en werd coach en trai­ner. Ik heb nu een eigen prak­tijk en coach vaak men­sen die een ziek­te of beper­king heb­ben. In balans blij­ven vraagt bij hen extra aan­dacht en door mijn eigen ach­ter­grond kan ik daar mooi bij aansluiten.

Mijn her­stel heeft tijd nodig gehad. Nu, na vijf jaar, ben ik goed her­steld van mijn burn-out. Dat wil niet zeg­gen dat ik geen klach­ten meer heb als gevolg van de Pfeif­fer, maar ik kan heel veel, voed vier kin­de­ren op en werk als coach en trai­ner. Als ik van­daag van mijn rest­klach­ten af zou kun­nen, zou ik dat natuur­lijk wil­len, maar dat ik instort­te heeft me ook veel opge­le­verd. Ik richt mijn leven nu in zoals goed voor mij is.”