Het ervaringsinzicht van Alex

Alex:

“Als je leeft met een chro­ni­sche aan­doe­ning is het extra belang­rijk om goed voor jezelf te zor­gen. In mijn werk is dat een belang­rij­ke bood­schap – ik ben re-inte­gra­tie- en loop­baan­coach voor men­sen met ern­sti­ge hoofd­pijn en ande­re wis­se­len­de klach­ten. Ik weet als coach dus heel goed hoe het moet, maar dat bete­kent niet dat ik het zelf altijd goed doe… Van­uit mijn vak heb ik veel gele­zen en nage­dacht over hoe dit werkt. Het werd me al vrij snel dui­de­lijk dat je toe moet wer­ken naar accep­ta­tie, maar wan­neer ben je daar dan? Accep­ta­tie is een pro­ces waar­bij je steeds meer gaat erken­nen dat je ziek­te of aan­doe­ning echt impact heeft op je leven, waar­na je kunt gaan kij­ken naar wat jou helpt. Door heel goed te luis­te­ren naar mezelf en me bewust te zijn van de invloed van mijn klach­ten ben ik gaan­de­weg ande­re keu­zes gaan maken en beter voor mezelf gaan zor­gen. Hele­maal per­fect wordt het nooit en dat hoeft ook niet. Nie­mand kan altijd alles goed doen. Maar je zet wel steeds stap­pen in dat pro­ces en zo word je steeds beter in het ‘omgaan met’.”

Wat levert dat inzicht jou op?

“Een voor­beeld: laatst stond ik ’s och­tends op en dacht: ‘oei, dat voelt niet goed’. Maar ik had een werk­af­spraak, dus ik nam pijn­stil­lers en ging toch. Dat gesprek ging best goed ondanks de hal­ve hoofd­pijn, maar de rest van de och­tend kwam ik niet op gang en de pijn nam weer toe. Rond lunch­tijd besloot ik als­nog de stek­ker uit de rest van de werk­dag te trek­ken. Dat blijft best een stap als je een vol bord­je hebt… Maar ik weet dat het beter is dan door­gaan, want dan ben ik niet effec­tief en duurt de aan­val daar­na ook langer.

Deze aan­pak lever­de aan alle kan­ten op. Door toch naar de afspraak te gaan heb ik die dag wél iets gedaan en door daar­na te stop­pen ging ik niet te ver over mijn grens. Dat luk­te omdat ik mij steeds bewust was dat er iets speel­de. De kunst is om terug te scha­ke­len naar een ander ver­wach­tings­pa­troon. Ik was hoe dan ook niet fit en dan kun je dus ook niet van jezelf ver­wach­ten dat je 100% pres­teert. Ik ver­traag­de mijn tem­po en let­te er goed op dat ik op tijd iets at en dronk. En in twee­de instan­tie deed ik als­nog het ‘goe­de’ door naar bed te gaan. Het is alle­maal niet zo zwart-wit en ook ‘fout’ gedrag is soms dus pri­ma. De waar­heid ligt meest­al in het midden.

“Kijk niet teveel naar je klachten
maar vraag je liever af wat je aankunt.”

De groot­ste winst zit ‘m voor mij in de mild­heid waar­mee ik naar dit alles heb leren kij­ken. Het is ten­slot­te niet niks om met zo’n ingrij­pen­de ziek­te te leven. Dus wees posi­tief en waar­de­rend naar jezelf, ook als het even niet per­fect lukt. Ik durf nu wel te stel­len dat ik het in 80 à 90% van de geval­len goed doe. En daar kan ik mezelf inmid­dels zelfs af en toe een schou­der­klop­je voor geven: ‘dat ging goed; goe­de keu­zes gemaakt!’.”

Heb je als coach nog advies op het gebied van werk?

“Veel men­sen met een chro­ni­sche aan­doe­ning zijn voor­al bezig met de vraag ‘Wat zijn mijn klach­ten?’. Dat is heel logisch. Maar als re-inte­gra­tie­coach stel ik lie­ver een ande­re vraag: ‘Wat kun je aan, wat lukt er wél, gege­ven je klach­ten?’. Hoe logisch het ook is om te focus­sen op je klach­ten, het ver­troe­belt wel je beeld, waar­door je niet meer ziet wat je nog wél gedaan krijgt. Iets als migrai­ne is natuur­lijk ook heel gril­lig. Iemand die de ene week twee­ën­der­tig uur werkt zon­der migrai­ne­aan­val­len en de ande­re week niet kan wer­ken van­we­ge twee aan­val­len lijkt wei­nig con­ti­nu­ï­teit te kun­nen bie­den. Maar deze per­soon heeft dan gemid­deld wel zes­tien uur per week gewerkt. Dat wordt helaas lang niet altijd gezien. Mijn wens is dat zowel werk­ge­vers als werk­ne­mers uit­gaan van die gemid­del­de belast­baar­heid. Want dan kun je samen kij­ken hoe je dat in jouw indi­vi­du­e­le situ­a­tie in kunt vul­len, door bij­voor­beeld je uren flexi­bel in te delen en deels thuis te wer­ken. En af en toe een dag met medi­ca­tie naar het werk is dan ook een optie. Werk geeft men­sen heel veel: iden­ti­teit, struc­tuur, soci­aal con­tact en zin­ge­ving. Dus er is veel aan gele­gen om ook men­sen met een arbeids­be­per­king zoveel moge­lijk mee te laten doen.”