Werner (46 jaar) uit Amersfoort werkt als interimmer in de wereld van de woningverhuur. Hij is naar eigen zeggen een ‘bezig bijtje’, sport graag en maakt elke week een eigen radioshow. Hij kreeg op zijn 25e de diagnose diabetes type 1 en is sindsdien volledig insulineafhankelijk. Een paar jaar geleden begon hij zijn ziekte voor het eerst serieus te nemen en hij ontdekte dat hem dat veel opleverde.
Hoe kwam je tot het inzicht dat je echt een ziekte hebt?
Werner:
“Eén zinnetje van mijn eerste internist heb ik altijd onthouden: ‘Je hebt diabetes maar in principe hoef je niets aan je leven te veranderen’. Ik zei tegen mezelf: ‘oké, dan ga ik ook niks veranderen ook!’ En dat heb ik heel lang volgehouden. Een paar jaar geleden leerde ik mijn huidige vrouw kennen en zij stimuleerde mij om me er toch meer in te gaan verdiepen, ze vond het zelf ook interessant. Door haar enthousiasme ging ik mijn bloedwaardes bijhouden en meer opletten wat er nou eigenlijk precies gebeurde. Ik verhuisde naar Amersfoort en moest naar een ander ziekenhuis en een andere diabetesverpleegkundige, met wie het goed klikte. Het belangrijkste is denk ik de steun geweest die ik ging ervaren. Ik werd ook ouder, mijn werk ging goed, ik zat in een goede flow. Dat alles maakte dat ik meer open stond voor hulp. Ik ging inzien dat diabetes toch wel echt iets is waar je rekening mee moet houden en wat je soms kan beperken. Maar ik begon er ook slimmer mee om te gaan. En toen bleek dat je er eigenlijk best veel invloed op hebt.
Wat veranderde er door dit inzicht?
Ik ben eindelijk overgestapt op een insulinepomp en ik meet mijn bloedwaardes nu met de Libre, een sensor op mijn bovenarm die ik kan uitlezen met de telefoon. Voorheen had ik altijd twee tasjes bij me, één met insuline en één met de glucosemeter, en dan zat ik te prutsen met vingerprikken en zo’n injectiepen… Dat hoeft nu niet meer, wat een verádeming! En gelijk resultaat hè: een veel betere balans en minder hypo’s. Uiteindelijk zie je alles wat je eet gelijk terug in je bloedwaardes, dus daar zal je altijd op moeten blijven letten, maar de basis kan ik nu heel mooi finetunen.
Ik wil eigenlijk nog steeds het liefst laten zien dat ik gewoon alles kan, maar nu uit zich dat op een veel positievere manier dan voorheen: ik zet het om in sporten, in activiteiten, in dingen dóen. Via de Diabetesvereniging leerde ik de Bas van der Goor Foundation kennen (zie tip). Daar hoorde ik van de Vasa-race, een langlauftocht van 90 km in Zweden, waar ze heengingen met een groep mensen. En ik — als echte wintersporter — wist gelijk: dát wil ik ook! Het werd een enorm waardevolle week. Bijna iedereen in de groep had diabetes, dus je hebt het er veel over. Dat gaf mij veel inzicht en herkenning. Er was ook een internist bij die uitleg gaf. Al die kennis heeft mij zelfverzekerder gemaakt, ik durf nu veel meer. En ik heb ook gemerkt dat ik een doel moet hebben, want dan word ik bloedfanatiek! Ik heb daarna dan ook elk jaar meegedaan aan een bijzonder sportevenement. Nu ben ik weer aan het trainen voor de Socialrun. Wat mij dat brengt? Een traan, van geluk. Stom hè, ik schiet al vol als ik erover praat… Het is steeds weer een overwinning op jezelf.
Tip van Werner bij een leven 2.0
Bas van de Goor is een volleyballer met diabetes. Met zijn foundation organiseert hij sportieve evenementen met medische begeleiding. Naast intensievere sporten, zoals mountainbiken, hardlopen en langlaufen, is er ook een wandelevenement. Er zijn ook wandelgroepen in o.a. Zeist, Soest en Amersfoort, te vinden via de website van de Nationale Diabetes Challenge.
