Mijn dilemma:

Leer omdenken

Ik snap wel dat dat ont­zet­tend frus­tre­rend kan zijn, voor­al omdat het iets is wat voor jou­zelf zo over­dui­de­lijk is. Zelf heb ik ook een onzicht­ba­re aan­doe­ning en ik merk dat zelfs fami­lie­le­den soms ver­baasd zijn dat ik nog niet “beter” ben. Na jaren van soms irri­ta­tie heb ik dit geac­cep­teerd als onder­deel van de men­se­lij­ke natuur. Het is: uit het oog, uit het hoofd. Ik kies er nu bewust voor om mij niet meer te erge­ren of op te winden.
Die irri­ta­tie is niet iets wat me over­kwam, maar ik koos er zelf voor om me te laten irri­te­ren. Ik wond me op over wat ik ervaar­de als onbe­grip, ter­wijl er voor de ander niks aan de hand was. Wie zat er dus mee? Ik, want het zat in míjn hoofd. Ik koos daar­om voor de snel­ste weg om van die gevoe­lens af te komen: in mijn hoofd een nieu­we manier vin­den om deze situ­a­ties te benaderen.
Ik kies er nu voor om me in de ander te ver­plaat­sen. Ik stel mezelf de vraag: “Als ik een gezond lijf en een druk leven had gehad, had ik dit dan ook kun­nen ver­ge­ten?” Het ant­woord is: “Ja, ik denk van wel.”
De eni­ge ver­an­de­ring die hier moge­lijk is, zal moe­ten plaats­vin­den in je eigen hoofd, de plek waar jij bepaalt hoe je je laat beïn­vloe­den door din­gen die gebeu­ren. Laat je je opnaai­en en voel je je niet gezien? Of kan je de situ­a­tie met zacht­heid en posi­ti­vi­teit bekij­ken en kan je bij­voor­beeld den­ken: “Wat fijn dat ze het gewoon ver­ge­ten, dat bete­kent dat ik in hun ogen dus niet mijn han­di­cap ben”. Het vergt wat oefe­ning om in het moment van irri­ta­tie ‘om te den­ken’, maar het heeft me zoveel tra­nen gescheeld en mijn zelf­ver­trou­wen gesterkt. Wel­licht is het ook wat voor jou?

- Annemiek (36 jaar) uit Amersfoort heeft lupus

Het is geen onwil

Ik ben slecht­ho­rend en al draag ik hoor­toe­stel­len, dan nog kan ik gesprek­ken niet zo goed ver­staan als ande­ren. Als ik mond­beeld heb, kan ik lip­le­zen en dan gaat het ver­staan al stuk­ken beter. Maar vaak den­ken men­sen daar niet aan en begin­nen ze al te pra­ten ter­wijl ik hun gezicht nog niet (goed) kan zien.
Het is eigen­lijk heel logisch dat men­sen om je heen dit vaak ver­ge­ten. Dat heb ik zelf erva­ren toen mijn moe­der plot­se­ling blind werd aan één oog. Zij vroeg mij van­af toen om altijd aan haar lin­ker­kant te gaan zit­ten of te lopen, anders zag ze me niet. Hoe lang het niet heeft geduurd voor­dat ik dat uit mezelf deed… Dat deed mij besef­fen dat het hele­maal niet gek is dat ande­ren jouw (onzicht­ba­re) beper­king ver­ge­ten. Het is geen onwil, het zit gewoon (nog) niet in hun sys­teem. Dus ik erger me er niet aan en vraag gewoon vrien­de­lijk nog een keer of ze me wil­len aan­kij­ken. Klei­ne moei­te, toch?

- Esther (45 jaar), uit Soest heeft sinds haar 17de progressief gehoorverlies