Nicolle (51 jaar) uit Amersfoort heeft sinds haar pubertijd migraine. In de loop der tijd werd de migraine steeds dominanter. Vaak had ze wel drie aanvallen per week. In 2016 kwam daar een nekhernia bij. Gevolg was dat ze noodgedwongen moest stoppen met haar carrière als arts.
Na een fase van paniek is ze nu heel tevreden met haar leven: “Ik heb een tweede kans gekregen. Ik heb nu een lichter bestaan, waarin ruimte is voor dromen, lummelen, creativiteit en nieuwsgierigheid.“
Hoe kwam je tot het inzicht dat je werk niet bij je paste?
Nicolle:
“In februari 2019 lag ik in de woonkamer op de grond met heel veel pijn. De medicatie die ik normaliter voor mijn migraine neem, hielp niet en ik moest voor de zoveelste keer een aanval uitzitten. Op dat moment dacht ik: dit wil ik niet meer, ik wil niet meer de hele tijd bezig zijn met omzeilen of opheffen van de pijn. Het roer moest om. Ik had in die tijd een coach en zij stelde mij een belangrijke vraag. Ze vroeg: ‘Wie ben jij?’ en ik antwoordde zonder nadenken: ‘Ik ben dokter’, waarop de coach zei: ‘Dat is wat je dóet, maar dat is niet wie je bént’. Het dokter-zijn was mijn identiteit geworden…”
Met hulp van de coach maakte Nicolle een moodboard om te visualiseren wie zij is. Opvallend was dat op haar moodboard geen plaatjes stonden van haar rol als dokter. “Ik kwam erachter dat het dokter-zijn niet goed voor me is. Ik ben perfectionistisch en voel me heel verantwoordelijkheid voor mijn patiënten. Ik wil meer dan alleen technisch goede zorg leveren, ik wil bijvoorbeeld ook vragen hoe het met iemand gaat. Ik voerde hiermee de druk voor mezelf hoog op. Ik leidde al heel lang een leven volgens een zelfopgelegde norm. Pijn zag ik niet als een signaal dat er iets mis was, maar als een signaal dat ik niet hard genoeg mijn best deed. Maar dat werkt niet. Als je niet goed voor jezelf zorgt, hol je jezelf uit en dan blijft er niks over.”
Wat veranderde door dit inzicht?
Nicolle: “Het was een hele moeilijke beslissing, maar ik ben gestopt als arts. Daarna kwam de paniek, want wat ging ik nu doen? Hoe zouden anderen reageren en hoe ging ik nu mijn geld verdienen? Maar wat bleek: er kwam juist ruimte. De reacties vielen mee, mensen vonden me moedig, en ik begon mezelf opnieuw te ontdekken. Ik heb een ‘nostalgie-tour’ gedaan. Ik ben teruggegaan naar mijn middelbare school in Limburg en heb gesproken met oud-klasgenoten om te zien wie ik toen was. Ik vond een speelse, creatieve en dromerige Nicolle terug.”
En hoe gaat het nu?
Nicolle werkt nu in deeltijd als medisch docent en kan voor een deel vanuit huis werken. Daarnaast heeft ze een studie religiewetenschappen opgepakt. “Voor mij voelt het alsof ik door mijn beperkingen een tweede kans heb gekregen. Ik vind het heerlijk om nieuwe inzichten te krijgen, om te leren. Ik ben veel meer een onderzoeker en een wetenschapper dan ik ooit heb gedacht. In mijn studie ben ik fanatiek, maar veel meer ontspannen. Ik voel me niet zo verantwoordelijk voor anderen, zoals ik eerder in de patiëntenzorg wel deed. Het leven is veel lichter. En het mooie is met deze nieuwe kijk en andere levenswijze zijn mijn pijnklachten voor 85% verminderd.”
Steun bij je leven 2.0
Nicolle kan iedereen het boek ‘In Praise of Wasting Time’ aanbevelen, een boek dat ervoor pleit om eens wat vaker uit het raam te kijken, zonder muziek, gewoon in stilte. “Dat maakt je vrij in je hoofd en dan zie je dingen die niemand ziet, net als een kind dat in het gras ligt te kijken naar de wolken. Die rust is goed voor de hersenen, en je zult zien dat je op deze manier nieuwe dingen gaat zien en bedenken.”
