Het dilemma:

Doeslief

Wat raar zeg, dat men­sen zomaar din­gen in je tas gaan stop­pen. Ik kan me voor­stel­len dat je dat ver­ve­lend vindt. Kun je dat niet “gewoon” zeg­gen? “Dank u wel, maar ik doe het toch lie­ver zelf.” Maar dan wel met een vrien­de­lij­ke glim­lach, want het is op zich ook wel weer bij­zon­der als men­sen je wil­len hel­pen. Dat is toch wel een bedank­je waard? Mis­schien moet je daar­in oefe­nen. We moe­ten onze mede­men­sen ook te vriend hou­den want we heb­ben elkaar nodig. Doeslief.

Ali, Postpoliosyndroom, Den Dolder, 69 jaar.

Blijf elkaar helpen

Jij maakt het voor de zoveel­ste keer mee en dat is erg frus­tre­rend en ver­moei­end maar men­sen bedoe­len  het goed. Deze men­sen vin­den het juist gek als ze geen hulp aan­bie­den. Als je hen niet voor het hoofd wil sto­ten zou ik niet fel of sar­cas­tisch rea­ge­ren. Vrien­de­lijk afwij­zen en zeg­gen dat je lie­ver zelf je bood­schap­pen in de tas stopt. Daar­bij bedan­ken voor de aan­ge­bo­den hulp zou ik wel doen.  Het komt vast ook wel eens voor dat de aan­ge­bo­den hulp wel heel goed uit­komt😊 Laten we voor­al niet stop­pen met elkaar te helpen….

Alice, versleten heupen, Amersfoort, 49 jaar

Met een boodschap

Ik ben zelf niet ‘rol­stoel-gebon­den’ maar ik snap wel dat dit ver­ne­de­rend kan over­ko­men, ondanks dat het vast wel ‘goed bedoeld’ is. Als­of het er nog eens extra inge­wre­ven wordt dat je (soms) afhan­ke­lijk bent. Ik denk dat ik — omdat ik de hel­per ook niet direct tegen het hoofd wil sto­ten — toch vrien­de­lijk “dank je wel” zeg, maar er bij zeg dat ik het pret­ti­ger vind om zo zelf­stan­dig moge­lijk te zijn, en dat ik wel om hulp vraag als dat echt nodig is. Ik denk, maar hoop voor­al, dat dit een bood­schap is die overkomt.

Adri, zeer slechtziend geworden, Zeist, 67 jaar