Monique (59 jaar) uit Utrecht leeft met het postcommotioneel syndroom (NAH). Ze ging op zoek naar de dingen die waarde geven aan haar leven en ontdekte dat ze houdt van nieuwe uitdagingen. Dit helpt haar bij het opnieuw vormgeven van haar leven. Ze doet vrijwilligerswerk in een hospice en liep al twee keer de Camino de Santiago. Monique: ‘Ik kan bepaalde dingen niet, maar wat ik wél kan, doe ik ook en dat geeft mij vrijheid.’
Monique:
“Vier jaar geleden viel ik tijdens een hondensledetocht in Lapland achterover op het ijs. Twee weken later stortte ik volledig in. Ik kon niet meer op woorden komen, niet meer recht lopen en was doodmoe. Klachten die passen bij een hersenschudding en die normaal gesproken na zes weken over zijn, maar bij mij bleven ze. En op een MRI was niets te zien. Ik was dus ‘onzichtbaar ziek’. Er volgde een fase van revalidatie en het uitproberen van allerlei therapieën. En een lang traject waarin ik mijn werk als projectmanager en beleidsadviseur in de zorg moest gaan loslaten. Na twee mislukte re-integratiepogingen verloor ik mijn baan. Dat was een lastige periode, want als je geen werk meer hebt, wat ga je dan doen? Daar werd ik somber van.
Wat heeft jou toen geholpen?
Ik ging praten met een psycholoog. Dat gaf me meer zicht op mijn klachten en handvatten om er mee om te gaan. Zij liet me onder andere ‘waardekaartjes’ uitzoeken (onderdeel van een ACT-cursus).Uit honderd verschillende waarden moest ik die waarden uitzoeken die bij mij pasten. Daar kwam onder andere uit dat ik graag ergens bij wil horen, iets zinnigs wil doen en dat ik houd van uitdagingen. Dat gaf richting aan mijn zoektocht naar een nieuwe invulling. Ik ging vrijwilligerswerk doen bij een hospice, waar ik ontbijtjes maak voor de gasten. Ik weet nog goed dat ik de eerste keer via de groepsapp een oproep kreeg voor een ochtenddienst. Ik dacht: hoera, ik ben weer nodig!
Ook ben ik de Camino de Santiago gaan lopen, zes weken lang dik twintig kilometer per dag. Die beweging is heel fijn, dan stroomt het lekker door, ook in mijn hoofd. Het is een simpel leven en je kunt het invullen zoals je zelf wilt. Ik liep meestal alleen maar kwam onderweg allemaal aardige mensen tegen en sprak verschillende talen, allemaal dingen die passen bij mijn waarden. Toen besefte ik dat ik weliswaar een aantal dingen niet meer kan, maar dat ik dit wél kon en dat gaf een enorme vrijheid.
Hoe zorg jij dat je leven zo prettig mogelijk blijft?
Een prettig leven is belangrijk, maar wel moeilijk, zeker als je zoals ik ook te maken hebt met somberheid. Bij mij helpen vooruitzichten, dat ik weet dat ik straks iets leuks ga doen. Door de uitdaging te blijven zoeken, houd je het een beetje spannend voor jezelf. Eerst dacht ik dat ik al die dingen niet zou kunnen, maar de psycholoog leerde mij om niet te gaan zitten wachten tot je klachtenvrij bent en gewoon maar te gaan ‘doen’. Daardoor merkte ik dat ik meer kon dan ik dacht. En als het niet ging, paste ik mijn plan aan of nam ik achteraf meer rust, eigenlijk ook niet erg.
Zo leef ik mijn leven en kan ik de dingen doen die ik belangrijk vind. Wel minder vaak en aangepast maar dat is niet erg. En het is gek genoeg ook een soort van zegen, want het biedt me de kans op nieuwe dingen die ik leuk vind. Binnenkort ga ik zelfs voor drie maanden vrijwilligerswerk doen op een schapenfarm in Zuid Afrika. Ja, ik kan écht zeggen dat ik een goed leven heb.”
Tip van Monique voor een leven 2.0
“Houd eens een ‘staycation’ (stay-at-home vacation). Maak je agenda leeg en plan wat leuke dingen in de buurt; zorg wel dat je echt een andere dagindeling hebt dan normaal. Er valt dicht bij huis zoveel te ontdekken! Wij hebben laatst het Rietveld Schröderhuis bezocht en een bijzondere rondleiding gedaan op de zolder van de Domkerk in Utrecht . En in de bioscoop zijn veel prachtige, rustige films te zien en overdag is het er meestal stil.”
