Het ervaringsinzicht van Alice

Hoe is het je gelukt om uit te gaan van wat je kan?

Alice:

“Dat is natuur­lijk geen knop die je even omzet maar een gelei­de­lijk pro­ces. Het begon met de rea­li­sa­tie dat het niet werk­te om steeds te blij­ven focus­sen op wat ik niet kon. Ik werd er som­ber en depres­sief van. Ik wil­de dat niet meer voe­len en ik wil­de ook niet dat ande­ren mij zo zagen. Daar kwam bij dat mijn eigen moe­der veel ziek was en daar­mee best een stem­pel op mijn jeugd heeft gedrukt. Dat wil­de ik mijn eigen doch­ter bespa­ren. Dus er was maar één con­clu­sie moge­lijk: ik zou het echt zèlf anders moe­ten gaan doen. Het leven is zo mooi en ik heb zoveel fij­ne din­gen in mijn leven: een lie­ve man en doch­ter, een heer­lijk huis, daar wil­de ik weer van kun­nen genie­ten. En dat is me gelukt, ik sta nu veel posi­tie­ver in het leven en daar­door gáát het ook echt beter met me.”

Wat veranderde er door dit inzicht?

“Lang­zaam maar zeker begon ik de din­gen die ik niet meer kon om te bui­gen naar din­gen die wel haal­baar waren. Vroe­ger was sport bij­voor­beeld heel belang­rijk voor me, ik heb zelfs op top­ni­veau gebad­min­tond. Ik vond het heel erg dat ik dat niet meer kon, maar toch ben ik – met tegen­zin – een ande­re vorm van bewe­ging gaan zoe­ken. Ik zwem nu bij een leu­ke club hier in de buurt, en dat blijkt ook heer­lijk, de pret spat er van­af! Als je geen beper­kin­gen hebt, lijkt het zo van­zelf­spre­kend dat je alles kan. Dat merk je pas als je het niet meer kan. En als je dan iets tóch weer kan wat je heel lang niet hebt gekund, is dat heel bij­zon­der. Dat had ik bij­voor­beeld na mijn ope­ra­ties en ook nu heb ik dat weer tij­dens het zwem­men, waar­bij ik door de gewicht­loos­heid in het water veel meer kan. Dat zijn tel­kens klei­ne geluks­mo­ment­jes waar ik me erg bewust van ben. Dat helpt me.

Prak­ti­sche dingen
Soms zit dat omden­ken ook in hele prak­ti­sche din­gen. Kam­pe­ren in een tent en sla­pen op een mat­je gaat niet meer, maar kam­pe­ren gaat wèl met onze cara­van met een goed bed en goe­de stoe­len. We gaan ook graag naar musea, maar dat houd ik niet lang vol. Daar­om heb­ben we een muse­um­jaar­kaart geno­men, dan kan je vaker kort gaan. Bij dit alles speelt je omge­ving natuur­lijk ook een rol. Ik heb geluk­kig een lie­ve man, die mij op een van­zelf­spre­ken­de manier onder­steunt. Toen we laatst naar het Rijks­mu­se­um gin­gen, zet­te hij mij voor de deur af voor­dat hij de auto par­keer­de, wat mij een stuk lopen scheel­de. En toen hij zag dat ik moe werd, stel­de hij voor om even kof­fie te gaan drinken.

Ande­re keuzes
Mijn inzicht heeft voor­al geleid tot het maken van ande­re keu­zes. Zo ga ik soms bewust over mijn gren­zen, zoals vori­ge week, toen mijn doch­ter graag wil­de win­ke­len in Utrecht. Dan neem ik extra pijn­stil­lers en houd ik de dagen ervoor en erna rust, waar­door de gevol­gen beperkt blij­ven en ik er toch van kan genie­ten. Het maken van dit soort keu­zes is inmid­dels een soort twee­de natuur gewor­den, maar dat heb ik echt moe­ten leren. Dat leek in het begin soms onmo­ge­lijk, maar geloof me: het kàn, ik ben het bewijs!”