Hoe zou jij reageren? Mijn Leven 2.0 legde dit dilemma voor aan een aantal mensen met een fysieke beperking. Ze vertellen wat zij zouden doen:
Geef uitleg
Ik zou er in ieder geval open over zijn en uitleggen dat dit restverschijnselen zijn van de behandeling van de borstkanker en dat het niet zeker is of dit weer verdwijnt. Vertel dat je heel graag wilt werken maar dat je er niets aan kunt doen dat de restverschijnselen je soms belemmeren in je werk en activiteiten. Je werkgeheugen zit sneller vol en je bent mogelijk vatbaarder voor afleidende prikkels. Als mensen meer van de achtergronden weten, kunnen ze er ook beter rekening mee houden en er misschien begrip voor opbrengen. Besef ook dat je altijd mensen zult treffen die zich niet kunnen inleven in iemands situatie, probeer jezelf daar een beetje voor af te schermen. Misschien is het ook goed om met je leidinggevende te overleggen of je tijdelijk wat meer tijd voor werkzaamheden kunt krijgen of mogelijk wat minder taken die je vervolgens wél goed kunt uitvoeren.
Anke (55 jaar) uit Zeist, heeft astma, fibromyalgie en een zeldzame auto-immuunziekte
Schep duidelijkheid
Ik zou beginnen mezelf de volgende vraag te stellen: Moet ík bij het werk passen of mag het werk bij mij passen? Met andere woorden: kan ik het werk zo maken dat het beter past bij mijn mogelijkheden? Ga eens na wat voor jou goeie momenten zijn om je werk zo goed mogelijk te kunnen doen en neem op tijd pauze; hierdoor werk je wellicht effectiever. Misschien kan de volgorde van werkzaamheden anders of kunnen je taken worden aangepast. Ook kan een andere (rustige) werkplek helpen, net als goede hulpmiddelen. Maar bovenal vind ik dat je duidelijkheid moet scheppen voor jou en voor je collega’s, bijvoorbeeld tijdens een teamoverleg. Om je werk beter bij jou te laten passen, heb je natuurlijk hun steun nodig. Jouw uitleg kan voor meer begrip zorgen.
Alice (49 jaar) uit Amersfoort, heeft versleten heupen
Temper verwachtingen
Zorg dat je werkzaamheden doet die overzichtelijk zijn, met een duidelijke kop en staart. Pak de klussen één voor één op en werk een klus eerst af voor je aan de volgende begint. Gebruik een eigen plansysteem en besteed zo min mogelijk energie aan het onthouden van wat je allemaal nog moet doen. Zoek een rustige werkruimte, maak gebruik van ‘oortjes’ of schaf een noise cancelling koptelefoon aan. En probeer tenslotte de verwachtingen van je mede-collega’s enigszins temperen, door open te zijn over de problemen die je bij je werk ervaart.
Gerard (60 jaar) uit Rotterdam, heeft kanker gehad
Accepteer dat je anders bent
Hebben je collega’s gezegd dat ze zich hieraan ergeren of vul je dat zelf in? Wellicht speelt het allebei mee. Ik heb zelf in elk geval gemerkt dat stress niet helpt. Hoe meer stress je er zelf van krijgt, hoe meer steken je laat vallen. Mijn advies: accepteer dat je anders bent dan voor de kanker en vertel dat ook aan je collega’s. Leg je collega’s uit wat dit met jou doet. Je draai weer vinden na een ziekteperiode is zwaar, maar hoe openlijker jij daarover communiceert, hoe makkelijker het wordt. Geef jezelf de tijd en wees lief voor jezelf; men noemt het niet voor niets ‘re-integreren’. Ik heb geen idee wat voor werk je doet, maar mocht het na een tijd nog steeds niet lekker gaan, kun je altijd nog een stapje terug doen of het roer omgooien.
Marianne (46 jaar) uit Zeist, heeft 2 keer kanker gehad
Deel jouw ervaringen
Heb je een dilemma, vraag of probleem en ben je benieuwd hoe anderen hiermee (zouden) omgaan? Mail je vraag in maximaal 200 woorden naar info@mijnleventweepuntnul.nl
