De vraag van Marieke:

Kracht in plaats van zwakte

Tes­sa: ‘Dit dilem­ma, hulp vra­gen, is ook een rode draad in mijn dwars­lae­sie­le­ven. Mijn mot­to is altijd: mijn geluk zit in mijn zelf­stan­dig­heid. Maar eer­lijk is eer­lijk, soms moet ik wel om hulp te vra­gen. Juist door dit wel te doen houd ik meer ener­gie over voor mezelf en dit is brood­no­dig. Als je durft toe te geven dat je niet alles zelf kunt, zorg je dus een stuk beter voor jezelf en groei je als mens. Je bewaakt jouw gren­zen en scha­kelt iemand in om je te hel­pen als dat nodig is. Het is dus een kracht om hulp te vra­gen en geen zwak­te. Waar­om vin­den we het zo moei­lijk om hulp te vra­gen? We wil­len niet afhan­ke­lijk zijn. We zijn geneigd om alles zelf op te los­sen. We wil­len nie­mand belas­ten met onze pro­ble­men. Maar niets is min­der waar. Mis­schien heb je iets aan deze tips:

• Bedenk dat ande­ren het vaak pret­tig vin­den om iets voor je te kun­nen doen.
• Hoe zou jij het zelf vin­den als iemand anders jou niet om hulp vraagt om jou te ontzien?
• Je laten hel­pen bete­kent niet dat je de regie uit han­den moet geven, juist integendeel.
• Geef af en toe ook iets terug, dat houdt de boel in balans.

Tessa (53 jaar) uit Amersfoort heeft een dwarslaesie. Lees ook Tessa’s ervaringsinzicht.

Nee zeggen mag

Geert: ‘Ik snap wat je schrijft. Ik ben in de geluk­ki­ge omstan­dig­heid dat ik zelf niet veel hulp nodig heb, maar ik ben (tegen­woor­dig) wel vrij mak­ke­lijk in hulp vra­gen, omdat ik ben gaan besef­fen dat hulp vra­gen geen zwak­te is. En ik besef ook dat we er nooit alleen voor staan. Boven­dien kan de ander altijd nee zeg­gen als het niet uit­komt. Dat zeg ik er ook maar expli­ciet bij. Goed voor jezelf zor­gen en voor jezelf opko­men is voor ieder­een belang­rijk, en des te meer als je een licha­me­lij­ke beper­king hebt. Daar­bij: als je trouw bent aan jezelf, ben je ook trouw aan de ander (ook al vindt het ego van de ander dat in eer­ste instan­tie mis­schien niet zo leuk). Vraag hulp als je die nodig hebt. En scha­kel hier­voor ook vrij­wil­li­gers in, dan wor­den je vrien­den ont­last. Vrij­wil­li­gers zijn er genoeg, onder ande­re bij Mean­der Omni­um Zeist, Hand­je­hel­pen, Huma­ni­tas en Hip­Helpt, en via de buur­tapp Next­door. Dat is mijn advies. Veel suc­ces en sterkte!’

Geert (59 jaar) uit Zeist leeft al 18 jaar met de gevolgen van de ziekte van Lyme. Geert geeft als ervaringsdeskundige inspiratiesessies voor Mijn Leven 2.0. Lees ook Geerts eigen verhaal.

NIVEA

Het is las­tig om hulp te vra­gen wan­neer je ziet dat de ander het moei­lijk heeft. Toch blijft het belang­rijk dat je niet voor de ander gaat den­ken en zelf alvast invult dat jouw vraag een te gro­te belas­ting is. Hier­mee kun je name­lijk ook iemand kwet­sen. Je ont­neemt hem of haar name­lijk de moge­lijk­heid van het maken van een eigen keu­ze. Je neemt de ander de ver­ant­woor­de­lijk­heid voor de keu­ze uit han­den. In fei­te onder­schat je daar­mee de moge­lijk­he­den van de ander om zelf een goe­de afwe­ging te maken of hij of zij wel of niet iets voor jou wil doen.
Aar­dig en neu­traal je vraag stel­len helpt. Met ande­re woor­den: vra­gen om hulp mag altijd, maar het is ook belang­rijk om je te rea­li­se­ren dat het ant­woord zowel ‘ja’ als ‘nee’ kan zijn. Het expli­ciet benoe­men van de optie ‘nee’ kan daar­bij heel hel­pend zijn. Je kunt daar­na bij­voor­beeld bespre­ken hoe of wan­neer de hulp wél gebo­den kan worden.
Het ezels­brug­ge­tje NIVEA (Niet Invul­len Voor Een Ander) kan hel­pen om jezelf er steeds weer aan te her­in­ne­ren om niet te den­ken voor een ander maar gewoon aar­dig en vrij­blij­vend hulp te vragen.

Carin (56 jaar) uit Zeist is GZ-psycholoog en één van de initiatiefnemers van Mijn Leven 2.0.