“Geef mij uw bril maar.” zegt de aar­di­ge vrouw in de kli­niek. Ik ben daar voor een onder­zoek aan mijn ogen. Ik had mijn bril op het tafel­tje naast mij gelegd, lek­ker dicht­bij. Ik heb mijn bril graag bij de hand, want ik ben zeer bij­ziend en zie zo goed als niks zon­der. Maar deze mevrouw denkt daar anders over. Ze wil behulp­zaam zijn en het lijkt haar vei­li­ger als de bril ver­der­op bij mijn jas ligt. Ik sput­ter even, vind dit ver­ve­lend, maar zeg niks. Thuis klaag ik: ik vind dat iemand die in een oog­kli­niek werkt beter moet weten en mijn bril niet zomaar had mogen wegpakken.

Later die­zelf­de week inter­view ik, in het kader van ons ini­ti­a­tief Mijn Leven 2.0, een mevrouw die slecht­ho­rend is. Ze ver­telt mij dat ze vaak lot­ge­no­ten spreekt die zich erge­ren, net als ik, aan het feit dat ande­ren geen reke­ning hou­den met hun beper­king. Zij gaat hier anders mee om. Zij is ervan over­tuigd dat het moei­lijk, mis­schien zelfs onmo­ge­lijk, is voor een bui­ten­staan­der om zich te (blij­ven) rea­li­se­ren hoe de situ­a­tie is voor jou. Het is gewoon men­se­lijk, vindt zij, dat iemand de impact van jouw beper­king niet begrijpt of af en toe ver­geet hoe het is voor jou. Zij ergert zich daar dus niet aan, maar ver­telt men­sen gewoon wat zij nodig heeft, zono­dig keer op keer. Ze ver­telt in fei­te haar ‘gebruiks­aan­wij­zing’ en zo helpt ze men­sen om reke­ning te hou­den met haar.

Kwart­je
Tij­dens het gesprek ben ik het roe­rend met haar eens. Pas een paar dagen later denk ik terug aan het voor­val in de oog­kli­niek en valt het kwart­je. Ook ik erger me aan ande­ren die geen reke­ning hou­den met mijn beper­king. Hoe nut­te­loos is dat. Maar het goe­de nieuws is: ik kan dit anders doen, ik kan zeg­gen dat ik mijn bril graag bij me houdt omdat ik zon­der echt niks zie. Dan erger ik me niet en krijg ik waar­schijn­lijk ook nog wat ik graag wil. Dat ik dat niet zelf heb bedacht…

Leren van anderen
Het afge­lo­pen jaar heb­ben Carin en ik Mijn Leven 2.0 ver­der opge­bouwd. Het key-con­cept van Mijn Leven 2.0 is ‘obser­va­ti­o­nal learning’, het leren door te zien, te horen of te lezen hoe ande­ren, die in een ver­ge­lijk­ba­re situ­a­tie ver­ke­ren, din­gen doen. Uit onder­zoek blijkt dit een krach­ti­ge manier om men­sen te sti­mu­le­ren om nieuw gedrag uit te proberen.
Wij ver­za­me­len inzich­ten, erva­rin­gen en tips van men­sen die leven met een ziek­te of fysie­ke beper­king om zo ande­ren te inspi­re­ren en onder­steu­nen bij het pret­tig vorm­ge­ven van hun leven. Maar, een bonus die ik voor­af niet voor­zien had, is dat ik ook zelf pro­fi­teer: ik krijg inspi­ra­tie om beter met mijn eigen fysie­ke beper­king om te gaan. Obser­va­ti­o­nal learning tij­dens het werk dus. Als dat geen mooi vorm van learning on the job is!

Mia Wil­lems

PS Wil je ook inspi­ra­tie? Volg Mijn Leven 2.0 op inst­agram en facebook!