Rosanne (63 jaar) uit De Bilt kreeg last van tinnitus en raakte in paniek, tot de buurman op vakantie ging … Wat er toen gebeurde, vertelt ze in dit gastblog.
Rosanne: “Het begon een jaar of acht geleden. Ik hoorde het tijdens de repetities van het saxofoonorkest waar ik in speelde, tijdens concerten die ik bezocht en gek genoeg was het op zijn hardst aan het einde van de yogales, als tijdens de liggende ontspanning alles tot rust kwam en er geen afleiding was. Het was alsof er aan beide kanten van mijn hoofd — bij elk oor — een snelkookpan stond te sissen, zoals je vroeger vaak rond lunchtijd hoorde op de camping. Het leek erger te worden en langzamerhand begon ik toch wat in paniek te raken: hoe moest dat met muziek maken? Nu was het nog een suis, maar wat als het een toon zou worden? Kon ik wel saxofoon blijven spelen of werd het daar juist erger van? Ik wil nog heel lang van muziek blijven genieten! En hoe moest dat met mijn werk, als ik mensen interview en video’s monteer?
Van al die stress werd het zeker niet minder en dat zette mij aan tot actie. Was er wat aan te doen? Ik liet mijn gehoor testen, maar had geen gehoorschade. Ik liet mijn oren uitspuiten, een gek gevoel maar het maakte geen verschil. Ik ging naar een gespecialiseerde fysiotherapeut, las een boek, zocht eindeloos op internet en liet mij op maat gemaakte oordoppen aanmeten. De onrust bleef. De suis ook. Ik besloot een zomer lang geen saxofoon te spelen om te kijken of het dan minder werd. Het geluid bleef hetzelfde, maar het was wél fijn dat ik dat dilemma niet meer had, dat ik niet elke week tijdens de orkestrepetitie dacht ‘moet ik doorgaan of stoppen?’ Dus ik stopte. Dat scheelde wel iets, maar de onrust bleef knagen …
In diezelfde zomer waren mijn buren op vakantie geweest in Frankrijk, in een oude watermolen. De buurman vertelde hoe heerlijk rustig het daar was en vooral hoe rustgevend het constante geruis van het beekje van die watermolen was, dag en nacht … Dat raakte mij. Zó kun je zo’n constant geluid dus ook ervaren …, als rustgevend! Dat inzicht hielp en ik begon vriendelijker naar mijn suis te kijken, met minder weerstand. Er begon iets te veranderen: in plaats van me te blijven verzetten begon ik me eraan aan te passen.
En nu? Ik gebruik mijn oordoppen en ga minder vaak naar concerten, maar áls ik ga geniet ik eigenlijk meer. Bij het interviewen en monteren blijk ik er als het ware ‘doorheen’ te kunnen luisteren. En ik merk dat het geluid steeds vaker wegvalt als ik geconcentreerd bezig ben. Het is een doorgaande stroom, een grondtoon geworden, en daar blijkt prima mee te leven. Ik prijs mezelf gelukkig dat het niet erger is. En het blijkt me zelfs iets te brengen: als mijn ‘beekje’ harder ruist, weet ik dat het tijd wordt voor meer rust in de tent.”
PS Een goed boek over tinnitus: Oorzaken van Arno Lieftink, gebaseerd op technieken uit de Acceptatie en Commitment Therapie (ACT).
