De vraag van Mia:

Geniet, maar accepteer de consequenties

NEE, je kunt niet altijd ver­stan­dig zijn! Dat houdt nie­mand vol. Eigen­lijk beperk je jezelf dan om — zo nu en dan — te genie­ten. Geniet, maar accep­teer de con­se­quen­ties! Ik heb zelf dia­be­tes type1 en last van glu­ten. Ik ben gek op drop, dus ook ik ga wel eens over­stag. Dat is dan twee dagen enor­me buik­pijn en bloed­sui­ker­waar­den die alle kan­ten opvlie­gen. Ik baal dan als een stek­ker, maar ik ben ook een mens die niet altijd over­al reke­ning mee wil hou­den. En daar­bij, die drop­jes waren wél heel lek­ker…! Suc­ces én geniet!

Ellie (54 jaar) uit Amersfoort leeft met diabetes, chronische vermoeidheid en chronische pijn

Leuke dingen doen is soms belangrijker

Her­ken­baar dilem­ma: je schul­dig voe­len als je niet opknapt of last krijgt van een acti­vi­teit die ken­ne­lijk te veel was. Niet doen! Leu­ke din­gen doen is soms belang­rij­ker en beter voor je dan het strak vol­gen van je ‘her­stel­sche­ma’. Ik doe dit sinds een jaar en vind het leven veel leu­ker zo. Een voor­beeld: ik besloot de Cami­no de San­tia­go te gaan lopen, ook al twij­fel­de ik of ik dit wel zou kun­nen. Ik kwam terecht in een soort ‘Cami­no fami­lie’, een gezel­li­ge groep men­sen met min of meer het­zelf­de tem­po. Voor mij eigen­lijk te druk maar toch koos ik er bewust voor om hen te vol­gen. Ik ging soms wel eer­der naar bed of bleef nog even rus­tig zit­ten na de lunch ter­wijl de ande­ren al ver­der lie­pen. Maar ik koos dus wel het gezel­schap (en de prik­kels) en genoot ervan, ook al duur­de het daar­na wel een paar weken voor ik weer hele­maal her­steld was. En ik zou het zo weer doen! Ik ben wel klaar met ‘ziek­zijn’ en leef mijn leven zoals het zich voor­doet. Soms aan­ge­past, soms niet. En leu­ke din­gen laat ik niet meer aan me voor­bij­gaan. Succes!

Monique (58 jaar) uit Utrecht leeft met postcommotioneel syndroom (NAH)

De boog kan niet altijd gespannen zijn

Altijd ver­stan­dig zijn, steeds de juis­te din­gen moe­ten doen om je klach­ten of ziek­te onder con­tro­le te hou­den, daar­mee zet je jezelf onder druk. Je eist dan van jezelf dat je steeds het ‘juis­te’ moet doen. Er is dan con­stant een soort van ‘exa­men­stress’ met gedach­ten als: ‘Ik móet een vol­doen­de halen, want anders heb ik gefaald’. Dit gaat gepaard met ver­hoog­de span­ning. Een gevolg is ook vaak dat je leef­we­reld klei­ner wordt: je ziek­te of aan­doe­ning komt cen­traal te staan en bepaalt alles in je leven.
Het ver­stan­dig mana­gen van je aan­doe­ning is soms in strijd met het lei­den van een leuk leven. Het doen van iets dat mis­schien niet erg ver­stan­dig is, maar wel leuk of pret­tig, heeft soms ook voor­de­len. Je hebt bij­voor­beeld gela­chen, geno­ten van gezel­schap of soci­a­le ver­bin­ding met ande­ren erva­ren. Dit kan je ook nieu­we inspi­ra­tie en ener­gie geven. Belang­rijk is om je steeds te rea­li­se­ren dat het gaat om de inten­tie om in het meren­deel van de geval­len ver­stan­dig te han­de­len, maar dat dat soms niet lukt of dat je dat soms niet wilt. Meest­al gebeu­ren er dan niet direct gro­te ram­pen, maar is er wel onge­mak. Mor­gen is er weer een nieu­we dag met nieu­we ron­des en nieu­we kansen.

Carin (55 jaar) uit Zeist is GZ-psycholoog en één van de initiatiefnemers van Mijn Leven 2.0. Bij het schrijven van haar reactie heeft ze gebruik gemaakt van twee boeken: Moeten maakt gek van Albert Ellis en Wouter Backx en The way out van Alan Gordon.