De vraag van Mia:

Zaterdag zat ik met een vriendin in een café. We namen een wijntje. Helaas, de volgende dag had ik een heftige migraineaanval. Ik denk dat dat mede door dat wijntje komt en voelde me achteraf schuldig. Maar tegelijk heb ik er ook weerstand tegen om altijd maar verstandig te zijn, want dat voelt als leven ‘met de rem erop’.

Geniet, maar accepteer de consequenties

NEE, je kunt niet altijd ver­stan­dig zijn! Dat houdt nie­mand vol. Eigen­lijk beperk je jezelf dan om — zo nu en dan — te genie­ten. Geniet, maar accep­teer de con­se­quen­ties! Ik heb zelf dia­be­tes type1 en last van glu­ten. Ik ben gek op drop, dus ook ik ga wel eens over­stag. Dat is dan twee dagen enor­me buik­pijn en bloed­sui­ker­waar­den die alle kan­ten opvlie­gen. Ik baal dan als een stek­ker, maar ik ben ook een mens die niet altijd over­al reke­ning mee wil hou­den. En daar­bij, die drop­jes waren wél heel lek­ker…! Suc­ces én geniet!

Ellie (54 jaar) uit Amersfoort leeft met diabetes, chronische vermoeidheid en chronische pijn

Leuke dingen doen is soms belangrijker

Her­ken­baar dilem­ma: je schul­dig voe­len als je niet opknapt of last krijgt van een acti­vi­teit die ken­ne­lijk te veel was. Niet doen! Leu­ke din­gen doen is soms belang­rij­ker en beter voor je dan het strak vol­gen van je ‘her­stel­sche­ma’. Ik doe dit sinds een jaar en vind het leven veel leu­ker zo. Een voor­beeld: ik besloot de Cami­no de San­tia­go te gaan lopen, ook al twij­fel­de ik of ik dit wel zou kun­nen. Ik kwam terecht in een soort ‘Cami­no fami­lie’, een gezel­li­ge groep men­sen met min of meer het­zelf­de tem­po. Voor mij eigen­lijk te druk maar toch koos ik er bewust voor om hen te vol­gen. Ik ging soms wel eer­der naar bed of bleef nog even rus­tig zit­ten na de lunch ter­wijl de ande­ren al ver­der lie­pen. Maar ik koos dus wel het gezel­schap (en de prik­kels) en genoot ervan, ook al duur­de het daar­na wel een paar weken voor ik weer hele­maal her­steld was. En ik zou het zo weer doen! Ik ben wel klaar met ‘ziek­zijn’ en leef mijn leven zoals het zich voor­doet. Soms aan­ge­past, soms niet. En leu­ke din­gen laat ik niet meer aan me voor­bij­gaan. Succes!

Monique (58 jaar) uit Utrecht leeft met postcommotioneel syndroom (NAH)

De boog kan niet altijd gespannen zijn

Altijd ver­stan­dig zijn, steeds de juis­te din­gen moe­ten doen om je klach­ten of ziek­te onder con­tro­le te hou­den, daar­mee zet je jezelf onder druk. Je eist dan van jezelf dat je steeds het ‘juis­te’ moet doen. Er is dan con­stant een soort van ‘exa­men­stress’ met gedach­ten als: ‘Ik móet een vol­doen­de halen, want anders heb ik gefaald’. Dit gaat gepaard met ver­hoog­de span­ning. Een gevolg is ook vaak dat je leef­we­reld klei­ner wordt: je ziek­te of aan­doe­ning komt cen­traal te staan en bepaalt alles in je leven.
Het ver­stan­dig mana­gen van je aan­doe­ning is soms in strijd met het lei­den van een leuk leven. Het doen van iets dat mis­schien niet erg ver­stan­dig is, maar wel leuk of pret­tig, heeft soms ook voor­de­len. Je hebt bij­voor­beeld gela­chen, geno­ten van gezel­schap of soci­a­le ver­bin­ding met ande­ren erva­ren. Dit kan je ook nieu­we inspi­ra­tie en ener­gie geven. Belang­rijk is om je steeds te rea­li­se­ren dat het gaat om de inten­tie om in het meren­deel van de geval­len ver­stan­dig te han­de­len, maar dat dat soms niet lukt of dat je dat soms niet wilt. Meest­al gebeu­ren er dan niet direct gro­te ram­pen, maar is er wel onge­mak. Mor­gen is er weer een nieu­we dag met nieu­we ron­des en nieu­we kansen.

Carin (55 jaar) uit Zeist is GZ-psycholoog en één van de initiatiefnemers van Mijn Leven 2.0. Bij het schrijven van haar reactie heeft ze gebruik gemaakt van twee boeken: Moeten maakt gek van Albert Ellis en Wouter Backx en The way out van Alan Gordon.