Mary (51 jaar) uit Amers­foort leeft al meer dan twin­tig jaar met ver­schil­len­de chro­ni­sche aan­doe­nin­gen. Dit heeft haar kijk op het leven ver­an­derd en zij kiest nu voor een waar­de­ge­richt leven. Wij vroe­gen Mary hier een gast­blog over te schrijven.

Mary: “In mijn jaren­lan­ge weg in het samen optrek­ken met mijn chro­ni­sche klach­ten ont­dek­te ik ACT (Accep­tan­ce & Com­mit­ment The­ra­py). ACT leert je op een flexi­be­le manier om te gaan met de obsta­kels die je tegen­komt, zodat je kan blij­ven inves­te­ren in de din­gen die je écht belang­rijk vindt. Met een lichaam dat mij steeds weer voor nieu­we uit­da­gin­gen stelt, is kun­nen mee­be­we­gen heel fijn om een pret­tig leven te blij­ven leven!

Wat mij daar­bij helpt is inzicht in de waar­den die ik belang­rijk vind. Waar­den hel­pen me om te bepa­len wat het leven voor mij waar­de­vol maakt. En het mooie van waar­den is: ze bestaan los van het resul­taat. Maar het bete­kent ook dat wan­neer je je com­mit­teert aan je waar­den, je de bij­ko­men­de con­se­quen­ties accep­teert. Keu­zes maken is dus onver­mij­de­lijk. Voor mij zijn ple­zier en vrij­heid belang­rij­ke waar­den. En dat heeft gevol­gen voor de keu­zes die ik maak.

Tij­dens mijn eer­ste pel­grims­tocht op de fiets in 2013 — vijf weken onder­weg naar San­tia­go de Com­po­s­tel­la – ont­dek­te ik dat ik veel ple­zier kreeg in schrij­ven. Men­sen die mij volg­den tij­dens die tocht, gaven me ook terug dat ze ‘ach­ter­op mijn baga­ge­dra­ger mee­fiet­sten’. Een­maal thuis volg­de ik een cur­sus column schrij­ven en was ik zeven jaar lang redac­tie­lid van een blad. Toen ik er geen lol meer in had, ben ik ermee gestopt; ik wil­de het niet doen omdat íémand het moest doen. Ik denk ook dat je alleen een waar­de­vol­le bij­dra­ge kunt leve­ren als je ergens ple­zier in hebt!

Vrij­heid is een ande­re belang­rij­ke rich­ting voor me. Onder­weg op de fiets bete­kent dat dat ik géén over­nach­tings­adres­sen reser­veer. Ik wil per dag kun­nen voe­len wan­neer het genoeg is en niet door móé­ten als mijn lijf anders aan­geeft. De con­se­quen­tie daar­van is dat je ’s mor­gens niet weet waar je ’s avonds slaapt. Die zoek­tocht naar een dak boven je hoofd is soms best span­nend, maar dat neem ik voor lief. In 2019 ging ik op de fiets op weg naar Rome. Toch koos ik ervoor om in Sie­na mijn tocht te stop­pen, omdat het voor mijn lijf na 2100 km genoeg was. Rome was een rich­ting en niet het doel. Die stad is ook niet in één dag gebouwd, dus ik heb geduld. Het is het onder­weg zijn dat telt!”

Mary Hogen­kamp

PS Meer over ACT vind je in het boek ‘Vol­uit Leven’ van Ernst Bohlmeijer.